Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΠΙΑΝΟΥ ΜΕ ΑΦΑΝΤΑΣΤΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΞΙΑ

ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ Ο ΓΡΑΦΩΝ, ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΠΑΓΚΡΑΤΙ ΣΤΙΣ 4 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΤΟΥ 1931, Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΓΑΛΛΙΔΑ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΕΛΛΗΝΑΣ, ΣΕ ΜΙΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΕΠΟΧΗ ΛΟΓΩ ΒΕΒΑΙΩΣ, ΤΩΝ ΔΥΣΚΟΛΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ.
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΤΕΡΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΜΟΥ ΗΛΙΚΙΑΣ, ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΗΤΑΝ Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΣΤΑ ΕΝΤΕΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ.
ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕ ΚΥΝΗΓΑΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΘΛΗΒΕΙ ΣΤΗΝ ΕΩΣ ΤΩΡΑ ΖΩΗ ΜΟΥ. ΜΙΑ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΕΨΤΕ ΜΟΥ ΑΝΑΜΝΗΣΗ.
ΘΥΜΑΜΑΙ ΕΠΙΣΗΣ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ '40, ΤΙΣ ΣΦΑΙΡΕΣ ΠΟΥ ΥΠΗΡΧΑΝ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΥ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΤΩΜΑΤΑ, ΘΥΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΩΣ, ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.
ΟΤΑΝ ΠΕΡΝΟΥΣΑΜΕ ΑΠΟ ΔΙΠΛΑ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ ΚΟΜΕΝΑ ΠΟΔΙΑ ΚΛΠ.
ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΜΕΙΣ ΤΟΤΕ, ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΟΥΜΕ ΚΑΤΑ ΣΥΝΘΗΚΗ ΦΥΣΙΚΑ, ΚΑΠΟΙΕΣ ΞΕΓΝΙΑΣΤΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ, ΝΑ ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΝ ΣΕ ΕΞΕΛΙΞΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΑΦΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ.
ΜΑΘΗΤΗΣ ΜΕΤΡΙΟΣ ΕΩΣ ΚΑΙ ΚΑΛΟΣ, ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΣΕ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΣΤΟ ΠΑΓΚΡΑΤΙ ΟΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΑ, ΕΛΕΓΑΝ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ ΗΣΥΧΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΛΛΑ.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΗ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ, Η ΕΞΗΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ. ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΛΕΣΑΝ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΥΠΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑΣ, ΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΤΡΙΜΗΝΑ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ, ΕΚΕΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΤΗΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΘΗΚΕ ΡΩΤΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΜΟΥ ΠΡΟΟΔΟ, ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ ΩΣ ΜΑΘΗΤΗΣ, ΠΗΡΕ ΤΗΝ ΕΞΗΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ.
ΚΑΛΩΣ ΜΑΘΗΤΗΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑΡΑΞΙΑΣ, ΑΛΛΑ ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ. ΠΡΟΣ ΣΤΙΓΜΗΝ, ΟΙ ΠΑΝΤΕΣ ΠΑΓΩΣΑΝ ΚΑΙ Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΜΕ ΤΡΕΜΑΜΕΝΗ ΦΩΝΗ, (ΕΙΧΕ ΜΙΑ ΔΙΑΦΕΝΟΜΕΝΗ ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΣΤΗ ΡΟΗ ΚΑΙ ΕΚΦΟΡΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ), ΘΕΩΡΩΝΤΑΣ ΠΡΟΦΑΝΩΣ,
ΟΤΙ ΘΑ ΧΑΛΑΓΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΕΠΕΣΕ ΝΕΚΡΙΚΗ ΣΙΓΗ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ, ΣΥΝΕΧΕΙΣΕ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕ ΤΗΝ ΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ''ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΙΡΩΝ''. Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΔΙΧΩΣ ΚΑΜΙΑ ΧΡΟΝΟΤΡΙΒΗ ΤΗΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ ΑΦΟΠΛΗΣΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ "ΕΤΣΙ ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ", ΜΙΑ ΔΗΛΩΣΗ ΠΟΥ ΚΑΤΕΠΛΗΞΕ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ, ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΝ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ, ΚΥΡΙΩΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΧΗ ΤΟΥ ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ.
ΘΥΜΑΜΑΙ, ΜΕ ΠΟΛΥ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΤΟΥ 1942, ΟΤΑΝ Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΝΩ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΗΤΑΝ ΒΡΟΧΕΡΟΣ ΟΤΑΝ ΟΙ ΟΛΜΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΟΒΙΔΕΣ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΗΤΑΝ ΕΚΟΦΑΝΤΙΚΕΣ, ΜΑΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ, ΠΕΡΙΠΟΥ ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΑΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΛΑ, ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΠΕΝΗΝΤΑ ΔΥΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΑ ΚΑΙ ΟΛΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΜΑΣ ΕΛΕΓΕ ΑΠΟ ΜΝΗΜΗΣ (ΑΠΕΞΩ ΔΗΛΑΔΗ), ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΡΕΤΟΥΣΑΣ. ΟΜΟΛΟΓΩ ΟΤΙ ΕΙΧΑ ΣΥΓΚΙΝΗΘΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΜΕ ΤΗΝ
ΕΞΕΛΙΞΗ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΟΥ ΟΜΩΣ ΗΤΑΝ ΑΙΣΙΟ.
ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΑΣΑΝ, ΤΩΡΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟ 1952, ΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΕΙ ΚΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΣΤΑ ΕΙΚΟΣΙ ΕΝΑ, ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΘΑ ΕΛΕΓΑ, Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΟΥ ΕΡΩΤΑΣ, ΕΝΔΙΑΜΕΣΑ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΜΕ ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΤΕΡΗΣΕΙΣ ΚΥΡΙΩΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ, ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΜΙΛΑΩ ΕΝΝΙΑ ΓΛΩΣΣΕΣ( ΟΚΤΩ ΞΕΝΕΣ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΩΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ), ΔΙΑΤΗΡΩΝΤΑΣ ΕΤΣΙ ΕΝΑ ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΑΙΦΟΔΙΟ ΒΕΒΑΙΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΖΩΗ ΜΟΥ.
ΑΞΙΖΕΙ ΕΔΩ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΘΕΙ ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΜΟΥ ΗΛΙΚΙΑ, ΠΡΙΝ ΠΡΟΧΩΡΙΣΕΙ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΜΕΝΗ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ, (ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ).
Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ, ΕΙΧΕ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΤΗΣ ΕΝΑ ΩΡΑΙΟΤΑΤΟ ΠΙΑΝΟ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΟΤΑΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣΕ ΕΒΓΑΖΕ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑΣ ΜΕΛΩΔΙΕΣ. ΕΙΧΑ ΚΙ ΕΓΩ ΩΣ ΝΕΑΡΟΣ ΚΑΠΟΙΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ, ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΧΑ ΚΙ ΕΧΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ, ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΦΛΕΒΑ.
ΣΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΦΗΒΙΚΗΣ ΜΟΥ ΖΩΗΣ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΙΝΩ ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΠΙΑΝΙΣΤΑΣ. ΕΚΑΝΑ ΚΑΠΟΙΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΩΔΕΙΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΔΩΡΕΑΝ, ΜΕ ΜΙΑ ΦΙΛΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΟΥ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΑΠΕΡΡΙΨΑΝ, ΚΑΘΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΤΟΣΟ ΚΑΛΟΣ ΟΣΟ ΠΙΣΤΕΥΑ. ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΟΜΩΣ, ΠΑΡΑΜΕΝΩ ΕΝΑΣ ΛΑΤΡΗΣ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΗΣ ΚΛΑΣΙΚΗΣ.
ΘΥΜΑΜΑΙ, ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΗ ΗΤΑΝ Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΕΙ ΤΟ ΠΙΑΝΟ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙ, ΥΠΕΡΑΓΑΠΟΥΣΕ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΣΟ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ ΤΟ ΕΔΩΣΕ, ΑΛΛΑ ΟΠΩΣ ΕΛΕΓΕ ''ΟΙ ΣΠΟΥΔΕΣ ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΟΡΦΩΣΗ ΕΙΧΑΝ ΠΡΩΤΕΡΑΙΩΤΗΤΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ". ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΟΔΥΝΗΡΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΜΑΣ, ΗΤΑΝ ΟΜΩΣ ΜΙΑ ΥΛΙΜΕΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ, ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΙ ΕΓΙΝΕ.
ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ ΑΝ ΚΑΙ ΚΑΠΩΣ ΑΔΟΞΑ, ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ΠΙΑΝΟΥ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΘΑ ΕΛΕΓΑ, ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΞΙΑ.